dialysis living

Τεύχος 32

Δρ. Ιωάννης Γ. Γριβέας
Διευθυντής Νεφρολογικής Κλινικής 401 ΓΣΝΑ, Επιστημονικός Υπεύθυνος Μονάδας Χρόνιας Αιμοκάθαρσης “Νεφροϊατρική”

Η φροντίδα ασθενών με Χρονία Νεφρική Νόσο περιλαμβάνει μία σειρά από απεικονιστικές και επεμβατικές διαδικασίες. Κλασικές επεμβατικές πράξεις όπως η διαδερμική νεφρική βιοψία (ιθαγενούς και μεταμοσχευμένου νεφρού) και η τοποθέτηση προσωρινών καθετήρων αιμοκάθαρσης παραδοσιακά πραγματοποιούνται από νεφρολόγους αλλά τελευταία αυξάνεται ο αριθμός άλλων ειδικοτήτων που εμπλέκονται σε αυτές. Η εμπλοκή νεφρολόγων σε άλλες πράξεις όπως ο διαγνωστικός υπέρηχος, η τοποθέτηση μόνιμων καθετήρων αιμοκάθαρσης και η τοποθέτηση περιτοναϊκών καθετήρων είναι περιορισμένη αλλά ίσως ήρθε η στιγμή αυτό να αλλάξει. Ο αριθμός των νεφρολόγων που πραγματοποιούν τις παραπάνω επεμβατικές πράξεις, ιδιαίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Η.Π.Α. (επεμβατικοί νεφρολόγοι), ολοένα και αυξάνει. Το θέμα δεν είναι μόνο ποσοτικό αλλά και ποιοτικό. Η καθημερινή κλινική πράξη δείχνει ότι η παρουσία νεφρολόγων που μπορούν να πραγματοποιήσουν τις παραπάνω επεμβατικές πράξεις σε ένα μεγάλο κέντρο μπορεί να βοηθήσει στη λύση διαγνωστικών και θεραπευτικών προβλημάτων γρήγορα, αποτελεσματικά και να μετατρέψει ένα νεφρολογικό τμήμα σε μία αυτόνομη οντότητα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 32

Κωνσταντίνος Παππάς
Νεφρολόγος, Επιμελητής Β, Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας

> Η υποκαλιαιμία αποτελεί υπαρκτό κλινικό πρόβλημα που συχνά υποεκτιμάται
> Συνήθως απαντά σε ηλικιωμένους ή με σοβαρά συνυπάρχοντα προβλήματα υγείας
> Στη συντριπτική πλειοψηφία αφορά διουρητικά και β2-διεγέρτες
>Ευθύνεται για επικίνδυνες αρρυθμίες
> Οφείλεται σε δοσοεξαρτώμενη δράση εντός θεραπευτικών ορίων ή υπερδοσολογία φαρμάκου ή σε τοξικές ουσίες

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 32

Παντελεήμων Bακιάνης
Νεφρολόγος, Υπεύθυνος Μονάδας Χρόνιας Αιμοκάθαρσης Θεσσαλονίκης «Θεραπευτική»

Η διατήρηση του ασβεστίου αίματος σε σταθερά επίπεδα επιτυγχάνεται διαμέσου του εντέρου, των οστών και των νεφρών, των οποίων η λειτουργία ρυθμίζεται από τις ασβεστιοτροπικές ορμόνες παραθορμόνη, βιταμίνη D3 και καλσιτονίνη / Λιγότερο από 1% του ολικού ασβεστίου του αίματος βρίσκεται στον εξωκυττάριο χώρο / Η ένταση των συμπτωμάτων της υπερασβεστιαιμίας εξαρτάται από την ταχύτητα εμφάνισης και το ύψος της καθώς και την ηλικία (βαρύτερη στους ηλικιωμένους) / Υπερασβεστιαιμία μπορεί να συμβεί εξαιτίας: α) μεγαλύτερης απορρόφησης ασβεστίου από τον γαστρεντερικό σωλήνα, β) απορρόφησης οστίτη ιστού σε μεγαλύτερο ποσοστό από το βαθμό ανακατασκευής, γ) μείωσης του ρυθμού της κατασκευής του οστίτη ιστού και δ) υπερβολικής έκκρισης PTH / Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός αποτελεί τη συχνότερη αιτία υπερασβεστιαιμίας στο γενικό πληθυσμό και καλύπτει το 30-50% των περιπτώσεων / Σε θυρεοτοξίκωση τόσο η θυροξίνη, όσο και η τριϊωδοθυρονίνη αυξάνουν την οστική απορρόφηση (διεγείρουν τους οστεοκλάστες) και οδηγούν σε υπερασβεστιαιμία και υπερασβεστιουρία / Σε δηλητηρίαση με βιταμίνη Α η υπερασβεστιαιμία οφείλεται στην αυξημένη απορρόφηση των οστών, αφού αυτή αυξάνει την οστεοκλαστική δραστηριότητα και η δράση της είναι συνεργική με αυτή της βιταμίνης D3 / Η αιτία της υπερασβεστιαιμίας της σαρκοείδωσης και της φυματίωσης είναι η αυξημένη παραγωγή της 1,25(OΗ)2D3, όχι στους νεφρούς, αλλά στα μακροφάγα των κοκκιωμάτων τους στους πνεύμονες ή στους λεμφαδένες

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 32

Μάνθος Δαρδαμάνης
Νεφρολόγος, Διευθυντής Νεφρολογικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου Πρεβέζης

Δέσποινα Μήσιου
Ειδικευόμενη Γενικής Ιατρικής

Το έλλειμμα σιδήρου (Fe) στον οργανισμό και η εξ αυτού προκύπτουσα αναιμία αναφέρεται για πρώτη φορά το 1500 π.Χ. στον αιγυπτιακό πάπυρο του Ebers, ενώ αντιμετώπιση της σιδηροπενικής αναιμίας με άλατα σιδήρου εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 17ου μ.Χ. αιώνα στη Γαλλία. Οι ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο (ΧΝΝ) παρουσιάζουν κατά κανόνα αρνητικό ισοζύγιο σιδήρου. Τούτο οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Κατά πρώτον, σε ανεπαρκή πρόσληψη, γιατί πολλοί ασθενείς με ΧΝΝ λόγω μειωμένης όρεξης προσλαμβάνουν λιγότερο σίδηρο με την τροφή. Κατά δεύτερον, το ουραιμικό περιβάλλον επιφέρει μειωμένη απορρόφηση σιδήρου από το γαστρεντερικό λόγω της δράσης της εψιδίνης (hepsidin). Επιπρόσθετα, οι απώλειες σιδήρου στους ασθενείς με ΧΝΝ είναι μεγαλύτερες από ό, τι σε υγιή άτομα. Στα φυσιολογικά άτομα, οι ημερήσιες απώλειες στα κόπρανα είναι περί το 1 mg, ενώ στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς μπορεί να είναι 5 - 6 mg.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 32

Πάνος Ν. Ζηρογιάννης
Νεφρολόγος, τ. Διευθυντής Νεφρολογικής Κλινικής Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ», Πρόεδρος Εταιρείας Διάδοσης Ιπποκρατείου Πνεύματος, Αθήνα

Σιμέλλα Προβατοπούλου

Οι κύριες κλινικές εκδηλώσεις των αρρώστων με χρόνια νεφρική νόσο (ΧΝΝ), πριν την ανακάλυψη της ΕΡΟ, ήταν η αναιμία, η οποία αντιμετωπιζόταν με συχνές μεταγγίσεις αίματος, και η επιδείνωση της ποιότητας ζωής. (Quality of life, QOL). Με την έναρξη της εφαρμογής της ΕΡΟ, στην κλινική πράξη, το 1989, η βασική οδηγία αφορούσε τη μερική διόρθωση της Hb στα 9-10 g/dL, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των μεταγγίσεων, τη βελτίωση της QOL των αρρώστων αυτών, καθώς και τη μείωση της δευτεροπαθούς υπερφόρτωσης του οργανισμού με Fe. Παρόλα αυτά, οι αρχικές κλινικές μελέτες είχαν ως στόχο υψηλότερες τιμές Hb, με μέση τιμή >11 g/dL. Την ίδια περίοδο άρχισαν να εκδηλώνονται, όπως αναφέρει ο Besarab, οι πρώτες πιέσεις από τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες επιχορηγούσαν τις κλινικές μελέτες, με κύρια συνισταμένη όχι την Hb στόχο, αλλά την ποσότητα της χορηγούμενης ΕΡΟ, τη συχνότητα και την οδό χορήγησής της, ώστε να εξασφαλιστεί η δυνατότητα της μεγαλύτερης δυνατής μέσης τιμής Hb στον άρρωστο σε χρόνια αιμοκάθαρση (ΧΑ).

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο