facebook 3 32linkedin 3 32

Η σημασία του μαγνησίου στην ομοιόσταση των ηλεκτρολυτών

Τεύχος 35

Φράγκου Ελένη
Νεφρολόγος, Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών Ακαδημίας Αθηνών (IIBEAA), Συνεργάτης Νεφρολογικού Τμήματος Γ.Ν.Α «Γ. Γεννηματάς»

Ο νεφρός επαναρροφά το 95-98% του διηθούμενου Mg2+ / Οι διαταραχές στο ισοζύγιο Mg2+ συχνά συνοδεύονται και από άλλες ηλεκτρολυτικές διαταραχές. H υπομαγνησιαιμία σχετίζεται με υποκαλιαιμία, υπασβεστιαιμία και λιγότερο συχνά, με υπονατριαιμία και υποφωσφαταιμία / Η ένδεια Mg2+ μειώνει τη δραστικότητα της Na+-K+-ATPάσης και τη δραστικότητα της αδενυλικής κυκλάσης / Οι χαμηλές ενδοκυττάριες συγκεντρώσεις Mg2+ στο παχύ ανιόν σκέλος της αγκύλης του Henle, στον άπω νεφρώνα και στο φλοιώδες αθροιστικό σωληνάριo αυξάνουν το αριθμό των «ανοικτών» καναλιών Κ+ ROMK / Η χρόνια υπομαγνησιαιμία μειώνει την έκκριση της PTH, προκαλεί αντίσταση στη δράση της PTH στα οστά και αντίσταση των τελικών οργάνων στη δράση της καλσιτριόλης.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Ομοιοστασία καλίου σε ασθενή υπό αιμοκάθαρση

Τεύχος 31

Ελένη Μάνου
Νεφρολόγος, Επιμελήτρια Α', Νεφρολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου»

Η ομοιοστασία του Κ+ σε ασθενείς με ΧΝΝ τελικού σταδίου υπό ΑΚ στηρίζεται κατά μείζονα λόγο στη δυνατότητα ανακατανομής του ανάμεσα στον ενδο- και εξωκυττάριο χώρο, σε εξωνεφρικές οδούς αποβολής του που αναλαμβάνουν πιο ενεργό ρόλο στη ρύθμιση των επιπέδων του στο αίμα και βέβαια στη διαδικασία της ΑΚ. Η έκκριση του Κ+ από το εντερικό επιθήλιο στην ΑΚ μπορεί να πετύχει 2πλάσιες ή και 3πλάσιες ποσότητες αποβαλλόμενου Κ+ από το φυσιολογικό, που υπολογίζονται στα 0,3 mΕq/kgΒΣ/24ωρο, ενώ το συχνό πρόβλημα της δυσκοιλιότητας εμποδίζει αυτή την αντισταθμιστική απώλεια. Η διαιτητική πρόσληψη του Κ+ σε ανουρικούς ασθενείς υπό ΑΚ θα πρέπει να υπολογίζεται, σε σταθερές συνθήκες, στα 2-3 gr ή αλλιώς 50-75 mEq Κ+ /24ωρο. Οι βασικές ορμόνες που ρυθμίζουν την κυτταρική πρόσληψη του Κ+, είναι η ινσουλίνη, οι κατεχολαμίνες, η αλδοστερόνη και η παραθορμόνη, αποκτώντας ιδιαίτερη σημασία στην ΑΚ εξαιτίας της επίδρασης πολλών, συχνά χορηγούμενων, φαρμάκων είτε επί του άξονα είτε επί του τρόπου δράσης των ορμονών αυτών. Η διαδικασία της ΑΚ αποτελεί τη βασική συνιστώσα ρύθμισης του Κ+ και τον μόνο τρόπο γρήγορης μείωσης των υψηλών επιπέδων του, με προσοχή στο φαινόμενο αναπήδησης του Κ+ μετά το πέρας μιας συνεδρίας για την αντιμετώπιση οξείας υπερκαλιαιμίας. Μία επαρκής κλασική ΑΚ 4 ωρών μπορεί να αποβάλλει 80-140 mEq Κ+ , πετυχαίνοντας αρχικά μία απότομη πτώση των προ της συνεδρίας επιπέδων, η οποία ακολουθείται από μία πιο βαθμιαία και μειούμενη πτώση προϊούσης της συνεδρίας, που μεταφράζεται σε ένα plateau μετά τις 3 ώρες ΑΚ, ανεξάρτητο από τη συγκέντρωση του Κ+ στο διάλυμα αιμοκάθαρσης.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο