dialysis living

Στρατηγικές δημόσιας υγείας για την πρόληψη της δημιουργίας, εξέλιξης και επιπλοκών της Χρόνιας Νεφρικής Νόσου. Δευτερογενής πρόληψη, Τριτογενής πρόληψη, Προτάσεις

Τεύχος 28

Βασίλειος Κ. Λιακόπουλος
Νεφρολόγος, Λέκτορας Νεφρολογίας, Νεφρολογικό Τμήμα, Α’ Παθολογική Κλινική ΑΠΘ, ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑ

Η επίπτωση της Χρόνιας Νεφρικής Νόσου (ΧΝΝ) διαρκώς αυξάνεται τα τελευταία χρόνια και προβάλλοντας τα στοιχεία από τις ΗΠΑ συνάγεται ότι πάνω από 1.000.000 άτομα πάσχουν από κάποιο στάδιο ΧΝΝ στην Ελλάδα και πάνω από 100.000 άτομα βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο της ΧΝΝ. Ταυτόχρονα, ο επιπολασμός άλλων χρόνιων παθήσεων, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης (ΣΔ), η υπέρταση, η καρδιαγγειακή νόσος, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια κ.ά. είναι μεγαλύτερος στον πληθυσμό με ΧΝΝ. Η ΧΝΝ λοιπόν αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα δημόσιας υγείας που σχετίζεται με υψηλή νοσηρότητα και θνητότητα και μεγάλο οικονομικό κόστος για το σύστημα υγείας. Κάθε προσπάθεια για την εφαρμογή στρατηγικών πρόληψης της ΧΝΝ καθίσταται σήμερα επιτακτική και πρέπει να εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα (πρωτογενής, δευτερογενής και τριτογενής).

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η Αναιμία της Χρόνιας Νεφρικής Νόσου. Ποια είναι η κλινική εικόνα της αναιμίας της χρόνιας νεφρικής νόσου (XNN); Υπάρχει διαφορά στην κλινική εμφάνιση της από τις άλλες αναιμίες;

Τεύχος 28

Δαρδαμάνης Μάνθος
Διευθυντής, Νεφρολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Πρέβεζα

Η κλινική εικόνα της αναιμίας της ΧΝΝ δεν διαφέρει σημαντικά από εκείνη κάθε άλλης αιτιολογίας. Η κύρια διαφορά εντοπίζεται στην έναρξη της εμφάνισης της στα πλαίσια της εξέλιξης της νεφρικής βλάβης (ΕΝΒ), παραμένει δε η κύρια επιπλοκή σε όλη την πορεία της νόσου. Η μειωμένη παροχή Ο2 στους ιστούς οδηγεί σε σειρά διαταραχών από διάφορα συστήματα, καθώς και σε μια προσπάθεια του οργανισμού να αμβλύνει την υποξία με αντιρροπιστικούς μηχανισμούς [(αύξηση της καρδιακής παροχής, ανακατανομή του αίματος από το δέρμα στα εσωτερικά όργανα, ευκολότερη αποδέσμευση του O2 από την αιμοσφαιρίνη (Hb)]. Σε βαριά αναιμία, η γλοιότητα του αίματος μπορεί να ελαττωθεί μέχρι και στο 1,5 (γλοιότητα νερού = 1,0), ενώ η φυσιολογική της τιμή είναι περίπου 3,0 (τρεις φορές μεγαλύτερη από τη γλοιότητα του νερού. Η αυξημένη καρδιακή παροχή αντισταθμίζει, κατά ένα μέρος, πολλές από τις επι- πτώσεις της αναιμίας, επειδή, παρά το γεγονός ότι κάθε μονάδα όγκου αίματος μεταφέρει μικρά μόνο ποσά οξυγόνου, ο ρυθμός της αιμάτωσης των ιστών μπορεί να αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποδίδονται σχεδόν φυσιολογικές ποσότητες οξυγόνου. Μολαταύτα, όταν το άτομο αρχίζει να επιτελεί μυϊκό έργο, η καρδιά δεν είναι σε θέση να αντλεί πολύ μεγαλύτερα ποσοστά αίματος από αυτά που ήδη παρέχει. Κατά συνέπεια, κατά τη διάρκεια μυϊκής δραστηριότητας, η οποία αυξάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις σε οξυγόνο, προκαλείται βαριά υποξία των ιστών, συχνά δε και οξεία καρδιακή ανεπάρκεια. Η κλινική έκφραση όλων αυτών των διαταραχών και των προσαρμοστικών μεταβολών του οργανισμού αποτελεί και την κλινική εικόνα της αναιμίας (Πίν. 1). Οι ασθενείς με ΧΝΝ ανέχονται καλύτερα την αναιμία, συγκριτικά με εκείνους που πάσχουν από σοβαρότερης μορφής αναιμία, άλλης αιτιολογίας. Αυτό οφείλεται στο ότι η μείωση του αιματοκρίτη (Ht) στους ασθενείς με ΧΝΝ είναι προοδευτική, παρέχοντας στον οργανισμό χρονικά όρια προσαρμογής.)

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Ελαχιστοποίηση της ανοσοκατασταλτικής θεραπείας: Εξισορροπούν οι κίνδυνοι τα οφέλη; Επιπτώσεις ανοσοκαταστολής στο λήπτη και το μόσχευμα

Τεύχος 28

Ευαγγελία Ντουνούση
Νεφρολόγος, Επιμελήτρια Β’, Νεφρολογική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων

Η νεφρική μεταμόσχευση αποτελεί τη θεραπεία εκλογής για τους ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο (ΧΝΝ) τελικού σταδίου και αδιαμφισβήτητα τη βέλτιστη επιλογή όσον αφορά στην επιβίωση των ασθενών αυτών. Παρά τη βελτίωση όμως της επιβίωσης των μεταμοσχευμένων ασθενών, το προσδόκιμο επιβίωσής τους παραμένει μικρότερο συγκριτικά με του γενικού πληθυσμού. Η αυξημένη θνητότητα των μεταμοσχευμένων ασθενών αποδίδεται στην αυξημένη συχνότητα εμφάνισης καρδιαγγειακών συμβαμάτων, λοιμώξεων και νεοπλασιών στους ασθενείς αυτούς. Η αθροιζόμενη εμπειρία στη νεφρική μεταμόσχευση και κυρίως η εισαγωγή των νεότερων ανοσοκα- τασταλτικών φαρμάκων επέτρεψε τη σημαντική βελτίωση της βραχυπρόθεσμης επιβίωσης του νεφρικού μοσχεύματος και του ασθενή, χωρίς όμως να βελτιωθεί ανάλογα και η μακροπρόθεσμη επιβίωση τους. Ο θάνατος του ασθενή με λειτουργικό μόσχευμα είναι μεταξύ των κυριότερων αιτιών απώλειας του νεφρικού μοσχεύματος σε ποσοστό έως και 40%. Η πρόληψη και η θεραπεία των κύριων αιτιών θανάτου των μεταμοσχευμένων ασθενών καθώς και της χρόνια νεφροπάθειας του μοσχεύματος αποτελούν τους κύριους στόχους στην προσπάθεια βελτίωσης της συνολικής έκβασης της νεφρικής μεταμόσχευσης.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Ιστοπαθολογία των νεφρικών μοσχευμάτων

Τεύχος 28

John C. Papadimitriou
M.D., Ph. D., Professor of Pathology, Director, Surgical Pathology, Univercity of Maryland, Medical Center

Κλινικές, χειρουργικές και φαρμακολογικές εξελίξεις στο χώρο των νεφρικών μεταμοσχεύσεων εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από τη μελέτη προγραμματισμένων βιοψιών των μοσχευμάτων ή των βιοψιών πρωτοκόλλου. Πολλές θεραπευτικές αποφάσεις βασίζονται στα αποτελέσματα των βιοψιών. Από το μεγάλο αριθμό των επιστημονικών άρθρων που αφορούν στις νεφρικές μεταμοσχεύσεις, το ένα πέμπτο περίπου περιλαμβάνει εκείνα με κλινικοπαθολογοανατομικές συσχετίσεις. Οι βιοψίες δεν μπορούν να ερμηνευτούν από μόνες τους. Για την ακριβή ιστολογική διάγνωση απαιτούνται επαρκείς κλινικές πληροφορίες. Η καταλληλότερη αντιμετώπιση του λήπτη του μοσχεύματος βασίζεται στην κατανόηση των λεπτών διαφορών της κλινικής και παθολογοανατομικής διάγνωσης, οι οποίες είναι αναγκαίο να αναδυθούν από τον παθολογοανατόμο και τον κλινικό γιατρό. Επιπλέον, εάν ο παθολογοανατόμος θεράπων γιατρός έχει τη δυνατότητα μελέτης της βιοψία από κοινού, μπορεί να ανταλλάξουν πολύτιμες πληροφορίες.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο