Τύποι λευκωματουρίας. Σύγχρονες απόψεις
Τεύχος 39
Κωνσταντίνα Αυδίκου
Νεφρολόγος, Επιμελήτρια Α ́ ΕΣΥ, Υπεύθυνη Μονάδας Τεχνητού Νεφρού, Γενικό Νοσοκομείο Λευκάδας.
Γύρω στα 400 π.Χ. ο Ιπποκράτης στον 7ο Αφορισμό του με τη φράση: « Όταν οι φυσαλίδες παραμένουν στην επιφάνεια των ούρων, αυτές υποδηλώνουν νόσο των νεφρών και η νόσος θα είναι παρατεταμένη» έδωσε ίσως την πιο πρώιμη περιγραφή της λευκωματουρίας και την συσχέτισε με νοσήματα των νεφρών. Αρκετά χρόνια αργότερα (1774) o Domenico Cotungo αναγνώρισε και ονόμασε την αλβουμινουρία ενώ γύρω στα 1840 αναγνωρίστηκε από τον Richard Bright ότι η παρουσία μεγάλων ποσοτήτων λευκώματος στα ούρα αποτελεί ένδειξη νεφρικών παθήσεων. Η λευκωματουρία εκτός από δείκτης νεφρικής νόσου, φαίνεται ότι παίζει βασικό ρόλο και στην εξέλιξη της νεφρικής βλάβης. Επίμονη επίσης λευκωματουρία, σχετίζεται με έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας και μάλιστα ο βαθμός της σχετίζεται με τον ρυθμό απώλειας της νεφρικής λειτουργίας (KDIGO 2012). Αποτελεί μάλιστα, ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο. Λευκωματουρία όμως μπορεί να ανευρίσκεται και σε άτομα χωρίς σπειραματική βλάβη. Η κλινική αξιολόγηση της λευκωματουρίας και η συσχέτισή της με την παθολογοανατομική βλάβη του ασθενούς απαιτεί καταρχήν την ποσοτική και ποιοτική εκτίμησή της στα ούρα 24ώρου του ασθενούς.